BİR ÇINARIN SAYE’SİNDE MUTLULUK – Şevval Melda BOZ

Herkesin hayatında yanında kendini çok şanslı hissettiği, iyi ki dediği, bahsi geçince gururlandığı bir kişi olmuştur. Umarım olmuştur. Bu şansı yaşamış biri olarak söyleyebilirim ki herkes bu duyguyu tatmalı.

Ama..

Hayat alıyor, sevdiğin insanı vakti gelince senden ayırıyor. Sen öylece bakakalıyorsun. “Sanki dünyada ölüm yokmuş da ilk defa o gün yeryüzüne inmiş, onu almış ve gitmiş” gibi bakakalıyorsun. Yaşadığınız her şey o an bir anı oluyor.  Evdeki dondurmaları yemeyen az şımarık o küçük çocuğa para verip hadi git istediğin dondurmayı al deyişi anı oluyor. Elin çocuğuyla bir daha kavga ettiğinizi görmeyecem diyen muzip bakışı, parmak sallayışı anı oluyor. Halının üstündeki en küçük kırıntının bile gözüne çarpıp eliyle toplayışı anı oluyor. Bizi çocukken üç kere, büyüdükten sonra dört kere öpüşü anı oluyor. Banyodan her çıktığımızda şahadet kelimesini getirip kaşlarımızı düzeltişi anı oluyor. Kafamızı kaldırıp baktığımızda balkonda karşılaştığımız sima anı oluyor. Evlat cevizin kabuğuysa torun cevizin içidir deyişi anı oluyor. Yaptığımız onca yaramazlığa mahalledekilerin katlanması, hele de Seyit dayının Kur’an-ı Kerim okumasını sabote etmemize ses çıkarmaması anı oluyor. Anılarım sayesinde güzel oluyor. Kendimi güçlü hissedişim annem sayesinde, annem onun sayesinde..  Gururluyum saye’sinde olduğum için. Mutluyum onun yıllarına denk geldiğim için. Asilliğin hayat bulmuş hali, hayatımdaki en değerli kadınları yetiştiren, soyağacımın en güzel insanı.. Varlığı hala burda, daim olsun şu ana kadar hiç yok olmadığı gibi.

Sonra..

Hayat ‘Hey! Burdayım.’ der gibi devam ettiriyor yoluna. Sen anılarda yaşamaya başlıyorsun ve farkına varıyorsun: Bir insan bir insanı hiç mi kırmaz? Bir insan bir insanı hiç mi kötü hatırlamaz? Yemin ederim hatırlamıyorum!

Resim: Şevval Melda BOZ