DELİLİK – Yekta KUPİK

Vaftiz edilmeyi unutmuşum.

Bunun altında hırpalandıkça hırpalandım.

Kalbimin can çektiğini hissediyorum.

Efkârımı dağıtacak kimse yok.

Hâlbuki tüm efkârları üzülmesin diye aldım ben aldım insanlardan.

Hunharca şiirin hecelerinde yüzüyorum.

Beni sarmalayan tek şiir kalmışsa geriye…

Ölmeliyim, ölmeliyim…

Yakıldıktan sonra umutsuz küllerimi savurun Dünya’ ya.

Paha biçilmez o küllerden kaçmayın sakın.

Korkmayın benden.

Siz de hak ediyorsunuz ey gaddar insanlar.

Ne zordur bilir misiniz?

Anlatmak, anlatamamak.

Kendi evinde yediğin iki zeytini fazla yedin diye idama sürükleyen birileri varsa.

Ancak susmaya mahkûm olursun.

Güldüğüme bakmayın ey insanlık!

İçimde Kilimanjaro sıralanmış.

Çok geç kalmışım…

Çiçek bahçelerinde düşüp düşüp kalkıp koşmaya.

Yoksa kalkmak boş bir çare mi?

Sorular beynimi ele geçirmiş, koloni faaliyetleri başlamış.

Ben ise asimile olmaya can atıyorum.

Belki de kimliğimi kaybetmek istiyorum,

Kayıp bir ülkede.

Edebiyat derslerine çok çalıştım.

Bilinç akışına, iç çözümlemeye…

Çalışmamalıydım, sınıfta kalmalıydım.

Zihnimde kevgir olsun istemiyorum.

Fotoğraf: Emine GEDİKLİ