YABANCI – Muhammet Emin SAĞIR

Sessiz bir sokakta yavaşça yürüyordu

Kendine içten yersiz sualler soruyordu

Rüzgarlı ıslak hava, mevsim sonbahardı

Kafasında savrulmuş düşünceler vardı

Bazen üşür gibi, bazen güneş yakıyordu

Yürürken tuhaf tuhaf etrafa bakıyordu

Unutmuş gibiydi sanki nereye gittiğini

Farkeder gibi bir an ömrünün bittiğini

Dar sokaklar yollar akar caddeye doğru

O durur her şey gider bir raddeye doğru

Düşünceler aktıkça raydan çıkar zihninde

Gerçekten kopar yaşar gider vehminde

Dün gibi gelir de aklına en eski hatırası

Anlamaz bugün olan bitenin nedir manası

Sokaklar sessiz sokaklar issiz kimsesiz

Sokakta hadiseler maksatsız mesnetsiz

Yolda bazen çukurlar, eskimiş kaldırımlar

Evler pencereler arkası meçhul duvarlar

Bulutlar arasında görünür soluk gökyüzü

Ve bir dükkan camında gördü o tuhaf yüzü

İrkildi çünkü yüz onun camdaki silüetidir

Yüz, o gözler o kaşlar bu onun suretidir

Şüpheye düşüp kaldı tanımadı kendini

Ne bilsede kendinde bilmez idi fendini

Onca yıllık kendisi yabancı görünmüştü

Unutup da kendini özünden mi dönmüştü

O yüzde yansıyan his bitmez bir öfke miydi

Çehredeki duygu ne anlam ne mana neydi

Hiç görmedi kendini böyle bir hal içinde

Nedir onda bilinmez, ne var onun içinde

Yalnız bir an bakıp döndü yoluna doğru

Ne garip his, içinde bir başkası var, doğru

Ne hayaldir bu, ne sanrıdır, ne hezeyandır

Gerçeği gördü adam, işte gerçek o andır…

Fotoğraf: Kübra ATAŞ