BAZI ZAMANLAR UZAKTAN, Kübra ÇİÇEK

Hareketli bir parçanın hüzün dolu sözlerine bakıyorum, bu ironi ne kadar da benziyor hayatıma diyorum.

Unutmuş gitmişken hatırlamak istiyorum, saplantı değil öyle değer veriyorum yaşadıklarıma.

Boşluğun açtığı her kapıyı sertçe kapatıp dururken inatla açılmasını çaresizce izliyorum, umudun terbiye edişi bu.

Yastığımın yeri değişmiş fark etmez diyorum çok mühim oysa ama fark etmez, öyle öyle ruhumu gölge ediyorum fark etmez diyorum fark etmez.

Neden huzuru istememeliyim kimse anlatmasın bana, dinlemiyorum. Fark etmez.

Rüyamdan uyanıveriyorum yumuyorum gözümü sıkıyorum dişimi rüya devam etsin istiyorum, gün boyu devam ediyor. Yarım kalan her şey gibi hep devam ediyor, fark etmez.

Bir koku duyuyorum eskiyi mi bağırır bir koku, bağırmak ne demek çağlıyor, saniyeler de sürse gözlerimle tutuyorum sanki o anı. Sonra gidiyor, ben kalıyorum bana hüzün emanet ediyor hiçbir yere gidemem.

Tahayyül ediyorum; kimsesiz evsiz barksız sokaktayım bir kış günü. Sınıyorum kendimi ne kadar dayanabilirim? Ne fark eder, şimdiye dayanabiliyor muyum?

Susmanın, vakar içinde durmanın bana katacağı ağırlığı taşımak istiyorum. Bazen sadece susmak istiyorum. Başaramıyorum her defasında yaralıyor konuştuklarım.

Huzursuz bir gece vakti evin balkonuna medet buyuruyorum, nefes alayım derken kurusun diye bırakılmış tatlı domatesin kokusu vuruyor burnuma, vızır vızır arabalar sanki beynimden tünel açıp geçiyorlar. Terliksiz ayaklarımı soğuk kaşıyor. Katlanan huzursuzluğum nihayet hiçbir şey düşünmeme sebep oluyor. Yüzeyde kalmak o an için iyi geliyor. Öylece durmak. Boşluğa gelmek. İnce oyalanmak.

Sonra diyorum sonra

Hiçbir şey gitmese zoruma, gücenmesem kimseye, herkesi kabul etsem olduğu gibi, öfke duymasam birine bir şeye, özgüvenimi zorlamasam, kaygı duymasam, korkmasam kendim olmaktan, yine de zor olur muydu yüklerimi taşımak?

Öyle yalnızım ki ve öyle dokunmuyor ki kimse, yalnızlığımın düğümü artıyor her dost masasında, saklıyorum karanlığımı onlar da hiç merak etmiyor. Ben de her seferinde sancısı artan ama bunu gizlemekte ustalaşan biri oluyorum. Yalnızken ağlıyorum, bir şeyler itiraf ediyorum, küsüyorum barışıyorum, bir dua bir heves ediyorum dua hürmetine umutsuzluğumu kesip atıyorum. Diyorum bu döngüyü bir şey kırsın artık, beklentiye giriyorum, yine aynı yere geliyorum. Bentler örüyorum, duyguları taşırıyorum, gizlice umut ediyorum. Ben gizlice umut ediyorum. Apaçık dua, gizlice umut ediyorum. Açıktan cesaret gizliden isyan ediyorum.

FOTOĞRAF: Emine GEDİKLİ