NİSYAN – Uğur ATAŞ

Adından evvel dağlar silindi

Yaşamak dümdüz artık

Adından evvel çocukmuş kelimeler

Anneleri örmüş hırkalarını

Ellerinde yüz yıllık ekmekleri

Yüz yıldır sallanırlarmış içimin salıncaklarında

Adın cılız bir parıltı şimdi

Yük olmuş boynuma

Sönersem özgürüm, yanarsam sen gel

Derdim yokmuş gibi

Bir de karlı yamaçlara bağırsam adını

Yeni çığlar edinsem, başka başka ölümler

İşte böyle

Fonetiğin gönderdiği gazaptır adın

Ben gitmem bir yere

Unuturum

Yüz gurbet uyanır içimde

Uyanır, ben yüz meydanda mağlup

Uyanır, ben buraların yabancısı

Kadim bir yasaktı sevdan, delindi

Adından evvel dağlar silindi.

FOTOĞRAF: Dilber SANCAK