VEDA – Hatice Kübra KÜMET

Bir vakit nefes aldım

Soluklandım, ölçtüm, tarttım

Sonu olmayan bir yolda olduğum kararına vardım

Söksen kalbimi verseler ellerine

İşte aldığım karar böyle bir andı

Sessizce olmazların altında kederimi yatırdım

Keşkelerin sığınağında, rüzgârın uğultusunda kaldım

Başlamanın zorluğu altında, bırakmanın yalnızlığına kaydım

Alışkanlıklar vaatler hayaller bir su gibi gelip,

Okyanusun bir parçası oldu gözümün yaşıyla

Kurudu, soldu, yandı, kavruldu

Açılırken baharda mevsimler soluyor belki de gözlerimde artık güller

Kalıyor onlu anlar silinmiyor ki kalbe yerleşenler

Soluksuz kaldı bir yudum hikâye

Anlatmak da anlaşılmak da zor

Çabalamak ise ne büyük gayret

FOTOĞRAF: Hatice Kübra KÜMET