YÜKLERİMİN ÜZERİNE OTURDUM – Kübra ÇİÇEK

Anladım ki çok acı çekmek için annenin ölmesi gerekmiyor.

Bir yangın ki içimde köze dönmüş asla sönmüyor.

Sanki güneş besliyor içimdeki ateşi.

Mutlu olmam benim için değil.

Kendimi huzurlu hissetmek bana değil.

Ölümü beklemek de bir sınavmış, onu anlatıyor biri.

Ellerim büyüyor, ayaklarım büyüyor, aklım?!

Bir böcek gibiyim sokakta.

Yürüyorum, zemin küçülüyor,

Dizlerim aşağı çekiyor,

Adımlarım kaldırımlara kayboluyor.

Bir karıncanın eli dolaşıyor sırtımda sanki.

Bir ses duyuyorum, üzerime yürüyor adeta.

Yürüyorum yüzüme boşluk çarpıyor.

Tabirinden kaçıyor rüyalarım.

Bu kaçıncı karanlık, gece sandığım?

Hani benim şahidim,

Hani barış,

Hani babam?

–

Fotoğraf: Dilber SANCAK