İYİLİK NEDİR? – Damlanur ÖZSOY

İyilik nedir diye uzun uzun düşündüm ve bir tanım yapmaya çalıştım. Fakat sonunda anladım ki iyiliği tanımlamak mümkün değilmiş. Çünkü iyilik sınırsız tanıma sahip bir kavram. TDK sözlüğünde ‘Karşılık beklenilmeden yapılan yardım’ olarak tanımlanıyor. Bir sözlüğe bir veya birkaç anlam ancak sığıyor belki ama iyilik öyle bir şey ki her insandaki yansıması farklıdır. Dolayısıyla bu kavramın tanımını yapmak pek de kolay bir iş gibi görünmüyor. Aslına bakarsınız bana göre iyiliği tam anlamıyla tanımlamak mümkün değil.

Sokakta bir hayvan görür, başını okşarsınız ya da karnını doyurursunuz, bu iyiliktir. Günü kötü geçen bir arkadaşınıza bir sözünüzle, bir tebessümle destek olursunuz, bu iyiliktir. Bir çiçeği koparmak yerine güzelliğini seyredersiniz uzaktan, bu iyiliktir. Ya da suyu tasarruflu kullanırsınız, bu da iyiliktir. Herkes suya hasret diyarlarda bir su kuyusu açma imkânı bulamaz belki ama elinin altındaki suyu, o suya hasret insanları düşünerek kullanır. İşte bu dünyaya, insanlığa iyiliktir. Örnekler çoğaltılabilir, daha doğrusu iyiliğin tanımlamaları çoğaltılabilir. Dünyada kaç milyar insan varsa o kadar çok iyilik bulunması mümkündür. İyilik sınırsız, hesapsız, çıkarsız bir güçtür.

Bazıları kötülüğün gücünü kullanmayı seçer. Hayvana, insana, doğaya akla hayale gelmeyecek, yalnızca vicdanlı kalpleri sızlatacak kötülükler yaparak gücü ellerinde tuttuklarını sanırlar. Hâlbuki bu güç sınırlı ve faydasız bir güçtür. Hem kötülüğe uğrayanları hem de kötülüğü yapanları bitirir. Kötülük kalbi, zihni kirletir. Türlü hesaplarla, huzursuzlukla geçer zaman.

Peki, iyilik ne ister bizden? İyilik, barınabileceği ve olgunlaşabileceği güzel bir kalp ister. Kendisini karşılıksız sevecek bir kalp ister. İyilik ‘Karşılık beklenilmeden yapılan yardım.’ olarak tanımlanıyor madem, o halde karşılık beklenilmeden sevilmek ister. Zihnimizin kötülüğün besin kaynağı olmasını engellememizi ister.

İyiliği sevdiğimizde, kalbimizin en güzel köşesinde ağırladığımızda bizimle birlikte o da büyür, gelişir. Bir ağaç gibi dallanır, budaklanır ve çevremize hatta dünyaya doğru uzanır. Biz iyilik yaptığımızı fark etmeyiz bile. Çünkü öylesine bütünleşir, tek parça oluruz iyilikle.

İyiliğin gücü herkesi mutlu eder. Güneş ışığının bir çiçeğin yapraklarına dokunması gibidir iyilik. İnsanın kalbini de öyle ısıtır. Sıcacık bir huzur alır gönüllerdeki zemherinin yerini. Dolar, taşar, sığmaz bulunduğu kalbe. Etrafa dağıttığınız tüm iyilikler size yansır yine. Hiç bitmez, bereketlidir. Bir kez bulaştı mı iyiliğin kokusu siner kalbinize, bir kez katıldınız mı iyilik kervanına ayrılmak zor gelir artık.

İyiliğin ve kötülüğün savaşı muhakkak bu dünya var olduğu müddetçe sürecektir. Bize düşense bu savaşta hangi gücü kullanacağımızı seçmektir. Sınırlı ve zararlı olan gücü seçmenin doğuracağı pişmanlıklara örnek arıyorsak, tarihteki olaylara şöyle bir bakmak yeterlidir. Kötülüğün gücü aldatıcıdır. İnsanı yalnızlığa mahkûm, karanlığa esir eder.

İyiliğin gücü ise yaraları sarıp sarmalar, dinmek bilmeyen acılara merhem olur. Üzgün yüzlerde tebessüm, ağlayan gözlerde ışık, solgun gönüllerde can olur. Yaşamımızın özsuyu iyilik olduğunda huzuru, mutluluğu aramamıza gerek kalmaz. Çünkü huzurun, mutluluğun ta kendisidir iyilik. Zaman-mekân, fakir-zengin, yaşlı-genç fark etmeksizin herkesin kullanabileceği bir güçtür. İyilik kötülüğe rağmen var olabildiği için, barınabileceği bir kalp bulacağına dair inancını kaybetmediği için bu kadar güçlü belki de. Pek çok kötülüğün, zulmün olduğu şu dünyada böyle bir güce sahip olma şansı paha biçilemez bir şey. İyiliğin rekabeti bile güzeldir. Daha çok iyilik yapmak, iyilikle güçlenmek güzeldir. Filmlerden görür, kitaplardan okur ya da bizzat şahidi oluruz iyilik hikâyelerinin. Fakat iyiliğin ne kadar güzel bir güç olduğunu sadece bunlar anlatmaz. Belki de biz farkında değilizdir; sabahın ilk ışıkları, gökyüzünden süzülen yağmur damlaları, montumuzun üzerinde biriken kar taneleri ya da her gün içtiğimiz aziz suyumuz fısıldıyor bize şu sözü: İyilik gücün olsun!

–

Fotoğraf: Uğur ATAŞ