2022 YILIN ŞİİRİ

YAĞMUR, LİMON VE NAR

ben öyle belledim

ki yağsam inerdi

yüreklere bir dargınlık

ziyadesinde bir esenliğin

–

ziyadesinde bir fotoğrafın arka yüzünde

yazılı nottan kalma

okulda kalmakta ustalaşmış

bir dağın adını

ezberlemekten aciz varlık

gider de sokulurdu bir

çiçeğin koynuna bir

dağın eteğinde

makro boyutları görme hevesinde

mikro alemlerde

sürünür gider de bir şey olur belki

belki gün doğar diyerekten

sokakları sekerekten geçerdim.

kadınların ruhları

emanet edilirdi süsenlere

bir ince dertten toprağa düşenlere

verilirdi ruhum emaneten

ben yine gider o âleme sürtünür idim

sesim dağları delemez bilirdim

sesim, bir emaneti yüklenir

sesleri getirirdi bana

ben yine bir    

yaban gülüne niyetlenirdim

–

bir ağaç ekerim sanırdım

bağrında filiz yeşillenir

kendi kurak topraklarımı geçtim

nüfusa, notere geçtim

bir bağra vurur sanırdım

bir filizin toprak yırtan acısı

bir anne oluş

yahut

bir yeniden doğuş

–

gelirdi ağzıma nice sözler

sana arap sümbülünden

bahsetmek isterdim misal

buna dağ sümbülü de derler derdim

sen hep benim bahçemde

neler yetişir merak ederdin

bilirdim

ama ben bahçemdeki goncayı

merakınla büyütmedim

eğer ki sevebilseydin

 görmeden bir çiçeği kokusundan

 kokuyu takip edebilseydin yahut

 belki gözlerin daha güzel

 bakardı bir aynısefaya.

 belki bülbüller başkaca çiçekleri

 güllerle bir sanırdı

–

Fotoğraf: Muhammet Emin SAĞIR