KARABASAN – Uğur ATAŞ

Ölmedim inan

Ölülerden yadigâr bu uyku

Çenemde bir uğursuz kilit

“Allah” desem uyanırım

Uyku mültecileri size diyorum

Biz “Allah” desek kavuşuruz

Altın dişi kayıpsa bir ölünün

/Bana ne!/

Çıkıp gelmiş utanmadan

Kokuşmuş nefretini yüklenip gelmiş

Ruhlara işleyen bir bıçakla

Dayandılar kadim kapılarıma

Üzerime beton döken her gece

Bir bakarım babam

Bir bakarım başka bir adam

Güzel masallar devleriyle gelip

Getirmemişler konuşan çiçeklerini

Yazık değil mi çocuklara?

Yılanlar sokmadan geçiyorsa

Uykumuz işlerine geliyor demektir

Bir dürtü arıyorum son kez

Bir kapı sesi, iğne batması

Aniden bastıran susuzluk

Bir Mezopotamya’dır, bir pusu

Uyanabilen kazanıyor savaşı

Bir cesaret

Bakarsam düşmanın kızıl gözlerine

Şarkımızla uyanırız

Güneşimizi uçurtma yapar

Koşarız göğün bittiği yere

Hürmetli bir el kaldırırken kuşatmayı

Bahçıvanlar gül dikiyor karanlıkta

Yoksa sen mi geldin anne?

Uyandır beni

Kopsun üstümdeki şeytan salıncağı

Parmaklarım işlesin yeniden

–

Fotoğraf: Dilber SANCAK